Prawdziwa przyjaźń...

Zapewne nic bym przez kolejne dni nie dodał, gdyby nie przyszło o piątej nad ranem dosyć pulsujące natchnienie. Dodam stworzoną dzisiaj przeze  mnie poezję, która tyczy się tematu przyjaźni, jej różnych postaci, rozmiarów, wibracji czy pewnej emancypacji. Wszyscy w tym temacie mamy albo wiele do powiedzenia, albo: "Prawdziwa przyjaźń nie istnieje". Szukamy w ludziach często wrogów, a tak naprawdę największymi buńczucznymi rywalami jesteśmy dla siebie sami.
Wiersz dedykuję tym, którzy posiadają w sobie przyjaźń i potrafią się dzielić z innymi tą emocją. :)

Przyjaźń

"Napisz mi wiersz najpiękniejszy na świecie".

"Napiszę prosto dla Twej wyobraźni,

 Słowo po słowie, wiosna po lecie, 

 Kocham się w mojej do Ciebie przyjaźni".

"Tylko aby tam drzewa sączyły chmury

  I Żeby wiatr nucił, co milczy trawa"

 "A nie lepiej smutek, krew i pioruny?

  I biedna dziewczynka z domu porwana?"

"Och, przestań się droczyć, wiesz czego pragnę..."

"Dobrze, już dobrze... niech staw dzień postrada

I niech płyną łabędzi księżycowe żagle..."

"Niech zieleń mchu błękitom szum zada!"

"To w końcu ja mam pisać czy Ty, powiesz może?"

"W obłąkanych tanach krople tęczowych liści

 I każdy kwiat oddycha głębiej niż morze."

"Tam ludzi brak, ludzie tam jeszcze nie przyszli..."

"Napisz najpiękniej, o tym jak las zapomniał o sobie

 I gór smolnych szczyty tuli bez pchlej bojaźni..."

"No, ile to razy  powtarzać mam Tobie...

 Że kocham się w mojej do Ciebie przyjaźni..."